Rozdział 24(6)

Ste poczuł czyjąś rękę na ramieniu i zerwał się na równe nogi przerażony. Był tam gdzie zasnął na cmentarzu ale teraz była już noc
-Nie bój się kochanie- przed nim stał Matt, uśmiechał się jakby wciąż jeszcze żył, jakby przyszedł go znaleźć po zajęciach, jakby nic się nie zmieniło
-Matt- szepnął tak cicho jakby bał się że dźwięk spłoszy tamtego
-Tęskniłem- podszedł powoli do drobniejszego chłopaka- ale skarbie tak nie można...

-Co nie można?- Przerwał mu szybko- przecież nic nie robię- ale zarumienił się jak winny
-Tak malutki.. od roku odmawiałeś sobie życia... Ste to że mnie już nie ma nie znaczy że ty również masz być martwy... boli mnie że jesteś tak bardzo smutny
-Tęsknie- zrobił w końcu krok w jego stronę i teraz zamiast znajomego ciepła bijącego z ciała ukochanego czuł tylko chłód. W oczach zaczaiły się łzy
-Wiem... tak mi przykro- i jemu głos zadrżał- ale to już się stało a ty masz przed sobą wiele lat. Chcę żebyś był szczęśliwy...
-Bez ciebie nie umiem- teraz już płakał
-Kochanie umiesz- wyciągnął rękę ale go nie dotknął zatrzymał koniuszki palców tuż przy jego policzku- i chcę żebyś zaczął... czeka cię tyle szczęścia... tyle miłości...
-Nie chcę nikogo!- Krzyknął zły- Chcę żebyś był przy mnie

-Ci... skarbie ja przeżyłem swoje życie a ty dałeś mi niebo na ziemi. Ty byłeś miłością mojego życia te miesiące razem było jak spełnienie snu. Ty również kochałeś mnie, wiem o tym. Ale twoja podróż się nie skończyła. Ja wiem że jeszcze będziesz kochał. Nie opieraj się. Wiem że to straszne, wiem że boli ale musisz...
-Zobaczę cię jeszcze?- Zapytał Ste żałośnie

-Nie. Dziś jestem tu żeby dać ci siłę do życia. Malutki to że kogoś pragniesz to pierwszy krok. Mnie już nie zranisz- dodał jakby czytał w jego myślach- Ktoś stanie się dla ciebie bardzo ważny i pozwól do tego dopuścić- lodowate wargi zetknęły się z jego- czas żebyś żył. Czas żeby ktoś dał ci tyle szczęścia ile ty dałeś mnie
-Kocham cię- Ste nie potrafił powstrzymać płaczu
-A ja ciebie skarbie- jeszcze jeden uśmiech, ostatnie spojrzenie.

Ste obudził się gwałtownie gdy pierwsze krople deszczu uderzyły o nagrobek. Był zziębnięty i wiedział że płakał. Podniósł się szybko i jeszcze raz spojrzał na zdjęcie uśmiechniętego ukochanego

-Dziękuję- szepnął odszedł ze spuszczoną głową. Tego właśnie było mu trzeba, zamknięcia rozdziału. Końca tamtej ery którego wcześniej nie dostało . Teraz mógł w końcu zacząć na nowo żyć.

Brandon zdziwił się gdy Worren zgodził się z nim zobaczyć. Był pewny że po ostatnim razie przyjaciel skreślił go ze swojego życia. Na szczęście było jednak inaczej.
-W końcu cię zgarnęli- uśmiechnął się pod nosem Lisek
-I miałem racje- ale harda mina ustąpiła skrusze- Wyciągniesz mnie stąd?
-Bierzesz?- Zapytał zakładając ręce na piersi
-Nie... Ste wrócił i dał mi szansę- łagodny uśmiech zagościł na twarzy Brandona- ale ja nie mogę... dotykał go...
-Stary to ci nigdy nie przejdzie- westchnął wchodząc mu w słowo- Załatwię to i wrócisz do naszego starego mieszkania
-Co z Evą?- Zapytał jeszcze gdy przyjaciel wstał
-Martwi się o ciebie i nie tylko ona... Bądź w nim ostrożny Matt zginął rok temu a on nigdy nie był na cmentarzu może zabierz go tam on potrzebuje zamknięcia
-Dam sobie radę- nie chciał przyjmować tak głupich rad. Były ukochany wprawdzie już mu nie zagraża ale on nie będzie zastępstwem

Ste długo wzbraniał się przed podejściem do drzwi. Nie miał ochoty nikogo widzieć ale dźwięk dzwonka był coraz bardziej denerwujący i w końcu musiał otworzyć choćby po to by uciszyć brzęczenie
-Wypuścili cię-stwierdził gdy na progu zobaczył Brandona
-Tak skarbie.. płakałeś- dotknął delikatnie jego policzka
-Ciężki dzień- odwrócił wzrok- Eva ci pomogła?
-Worren- wszedł do mieszkania- Powiesz co się stało?
-Zaczynam nowe życie- odpowiedział szeptem- Masz się gdzie zatrzymać... bo mi wiesz wtedy puściły trochę nerwy....
-Ci.. Kochanie wiem że nie czujesz się ze mną pewnie i tak mam się gdzie zatrzymać. Stare mieszkanie stoi puste, na jakiś czas będzie
-Dobrze ale jeśli będziesz czegoś potrzebował zawsze pomogę- posłał mu nieśmiały uśmiech i mężczyźnie zmiękły kolana. Zrobił krok w stronę ukochanego. Ste po prostu stał, wciąż niepewny i przestraszony ale obiecał że da się znów pokochać i że nie będzie się zamykał na szansę życia.
-Dam sobie radę- dzieliło ich już tylko kilka milimetrów i nagle czas jakby stanął w miejscu i zrobiło się tak cicho że słychać było tylko ich przyspieszone bicie serc. Ste wiedział że od niego zależy co się teraz stanie. Nie był do końca gotowy ale tak bardzo chciał poczuć coś więcej niż tylko ból.
Podjął decyzję. Wspiął się na palcach i po raz pierwszy z własnej woli pocałował mężczyzną. Na początku był to lekki całus ale gdy silne ramiona objęły go i przytuliły do ciepłej szerokiej piersi zarzucił mu ręce na szyję i pozwolił by sprawny zwinny język wsunął się między jego wargi. Jęknął przeciągle
-Taki wspaniały- szepnął Brandon całując jego szyję i te słowa go otrzeźwiły. Wyrwał mu się.
-Idź już- po policzkach znów płynęły mu łzy. Widział podniecenie i an w adoracje ochach mężczyzny ale to było  za dużo i za szybko. Brandon bez słowa opuścił mieszkanie a gdy drzwi się za nim zamknęły. Ste opadł na podłogę.
Po drugiej stronie mężczyzna również usiadł na chodniku oddychają ciężko. Sam nie wiedział czy dobrze zrobił słuchając go ale z drugiej strony gwałt nie wchodził w grę. Ten pocałunek jednak ośmielił go do działania. Uwiedzie swojego aniołka i to już niedługo, bo przecież i on jest chętny tylko się boi a to można zwalczyć.